AKIL YETMEZLİĞİ

“Kafanı toplamalısın artık” Elinde, avcunun içinde ne kalmış, bakıyorsun parmaklarını iyice gerip açarak, bir yıldız gibi… İşe yarar belki. Evinin sıradanlığında gözlerini kapatıp, sadece kulaklarının duyduğu çığlığınla, uzaklaşmak.

Açık olan televizyondaki ses, evin boşluklarını sarıp, çağırdı onu dalgınlığından. Filmlerdeki, kararsız açılıp, sessizce kapanan kapıların sesini duyar gibi oldu. “Biri çıkıp, gitti”. Biri olsa da, olmasa da yalnızdı.

Yoktu, yazar bile, yazan bile…